‘कवितांचा श्रावण...श्रावणाच्या कविता’मध्ये आज भा. रा. तांबे यांची ‘सायंकाळची शोभा’ ही कविता.................
पिवळें तांबुस ऊन कोवळें पसरे चौफेर
ओढा नेई सोनें वाटे वाहुनिया दूर.
झाडांनीं किति मुकुट घातले डोकिस सोनेरी
कुरणावर शेतांत पसरला गुलाल चौफेरी!
हिरवें हिरवेंगार शेत हें सुंदर साळीचें
झोके घेतें कसें, चहुंकडे हिरवे गालीचे!
सोनेरी, मखमली, रुपेरी, पंख कितीकांचे
रंग किती वर तऱ्हेतऱ्हेचे इंद्रधनुष्याचे.
अशीं अचल फुलपांखरे फुलें साळिस जणुं फुलती
साळीवर झोपलीं जणूं का पाळण्यांत झुलती.
झुळकन् सुळकन् इकडुन तिकडे किति दुसरीं उडती!
हिरे, माणकें, पांचू फुटुनी पंखचि गरगरती!
पहा पांखरें चरोनि होती झाडावर गोळा.
कुठें बुडाला पलीकडील तो सोन्याचा गोळा?
